Štěpán Zavřel (1932–1999)
Urodził się w Pradze. Dzieciństwo i młodość spędził w Czechosłowacji, studiował na Wydziale Kinematografii, gdzie zajmował się animacją.
W 1959 roku Zavřel opuścił Czechosłowację. Po dramatycznej ucieczce wylądował w obozie dla uchodźców w Trieście, skąd później wyruszył do Rzymu, by studiować malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych (Accademia di Belle Arti di Roma). Wkrótce przeniósł się do Niemiec, gdzie kontynuował studia w monachijskiej Kunstakademie na Wydziale Scenografii i Projektowania Kostiumów. Od 1965 do 1968 przebywał w Londynie, gdzie był reżyserem filmów animowanych w Richard Williams Studio.
Štěpán Zavřel przemierzył wszerz i wzdłuż całą Europę, by w końcu w 1968 roku osiąść w Rugolo (Sàrmede), małej wiosce położonej w regionie Veneto we Włoszech. Kupił opuszczony dom, który z czasem stał się centrum życia artystycznego dla wielu twórców z Europy i spoza kontynentu. Dziś ta mała wioska niedaleko Treviso to prawdziwie baśniowa kraina. Štěpán Zavřel wraz z artystami z różnych krajów udekorował freskami wiele budynków, także publicznych. Na specjalnej stałej ekspozycji w muzeum poświęconym artyście można oglądać około 80 dzieł Zavřela.
Zavřel prezentował swoje prace w wielu muzeach i galeriach na całym świecie, między innymi w Norwegii, Szwajcarii, Afryce Południowej, Stanach Zjednoczonych, Ameryce Centralnej i Hiszpanii. W 1982 roku Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku prezentowała jego dzieła na wystawie „Wenecja jutra”.
W 1983 roku zainicjował powstanie „Międzynarodowej Wystawy Ilustracji Książki Dziecięcej”, która jest obecnie znana jako „Le Immagini della Fantasia”. W 1988 roku stworzył Międzynarodową Szkołę Ilustracji, która działa do dziś. Jej wykładowcami są znani twórcy literatury dziecięcej, wśród nich między innymi polscy ilustratorzy: Joanna Concejo i Józef Wilkoń.
Mafra Gagliardi (ur. 1935)
Urodziła się w Motta di Livenza, mieście w północno-wschodniej części Wenecji Euganejskiej. Mieszkała tam do osiemnastego roku życia, a następnie przeniosła się do Padwy, gdzie podjęła studia na uniwersytecie.
Pracowała jako nauczycielka, animatorka teatru, badaczka uniwersytecka. Jednak definicja, z którą się najlepiej identyfikuje, to „badaczka kultury dziecięcej”: jest zafascynowana światem dzieciństwa. Dzieci zadziwiają ją bogactwem wewnętrznym, które jest często niedoceniane lub wręcz ignorowane przez dorosłych. Być może właśnie z tego powodu Mafra pisze dla dzieci – by nawiązać z nimi relację i odkryć na nowo uniwersalne prawdy. Tworzy, by podzielić się spojrzeniem na świat, które jest otwarte na pierwotne emocje i intensywną percepcję. Ma też świadomość, że relacja autor–czytelnik jest obustronna: dzieci, które słuchają jej historii, rozwijają wyobraźnię i emocje.
Ten sam rodzaj swobodnej fantazji Mafra znalazła u Štěpána Zavřela. Jej siostra poznała go podczas wizyty w Uffizi i z tego przypadkowego spotkania narodziła się przyjaźń. Pewnego wieczoru Mafra i Štěpán siedzieli siedzieli w starym browarze w historycznym centrum miasta i rozmawiali o swoich projektach. Oboje marzyli, by stworzyć książkę dla dzieci. Miał to być jednak projekt inny niż te dostępne na rynku, książka – jak mawiał Štěpán – „zrobiona ze sztuki”. Inspiracją do jej powstania miał być obraz wielkiego artysty. Tak narodziła się zainspirowana Złotą rybką Paula Klee Czarodziejska ryba, do której Mafra napisała tekst, a Štěpán wykonał rysunki. Ta ilustrowana książka została wydana w 1966 roku przez Annette Betz z Monachium i ponownie przedrukowana w 2010 roku przez Bohem Press we Włoszech.